BUTO - MIĘDZY TEATREM A TAŃCEM

Muzeum Azji i Pacyfiku zaprasza na spotkanie z Julią Hoczyk
BUTO - MIĘDZY TEATREM A TAŃCEM

Data: 12.01.2010, godz. 18.00 WSTĘP WOLNY

Miejsce: Galeria Azjatycka, ul. Freta 5, Warszawa

O specyfice formy buto, sytuującej się na pograniczu tańca i teatru oraz na przecięciu sztuk performatywnych rodzimej Japonii, a także Europy i Stanów Zjednoczonych opowie teatrolożka Julia Hoczyk.

Wykład uzupełniony fragmantami filmowymi i pokazem slajdów.

Julia Hoczyk - teatrolożka,  krytyczka  i badaczka tańca oraz teatru. Redaktorka "Sceny" i sieciowego miesięcznika "Kultura Enter".

Continue Reading

Przeżyjmy to jeszcze raz...

Zdjęcia z pokazu Hany Umeda podczas spotkania NIHON BUYO - KLASYCZNY TANIEC JAPOŃSKI W TEATRZE KABUKI. Środa, 18.11. godz.18.00, Galeria Azjatycka, Freta 5 w Warszawie. Podziękowania dla Magdaleny Sitek za piękne zdjęcia.

Continue Reading

NIHON BUYO - KLASYCZNY TANIEC JAPOŃSKI W TEATRZE KABUKI

Środa, 18.11. godz.18.00
Wstęp Wolny, 
Galeria Azjatycka, Freta 5

NIHON BUYO - KLASYCZNY TANIEC JAPOŃSKI W TEATRZE KABUKI - spotkanie z Haną Umeda, tancerką i studentką w Instytucie Kultury Polskiej.

Spotkanie połączone z pokazem tańca.

Buyō to taniec japoński, liczący sobie 400 lat tradycji, ściśle związany z teatrem kabuki. Taniec ten, w przeciwieństwie do teatru nō czy ludowych tańców bon odori, nie musi być elementem uroczystości religijnych (choć nierzadko czerpie fabułę z shintoistycznego mitu), ale może być zarówno widowiskiem scenicznym, jak i kameralnym - wykonywanym jest przez gejsze.

Nihon buyō jest niezwykle eleganckim i dystyngowanym tańcem, w ruchach oszczędnym, podczas którego energia tancerki (lub tancerza) kumulowana jest wewnątrz ciała i stopniowo uwalniana na zewnątrz. Jest to taniec fabularny, opowiadający konkretną historię, a każdy gest ma tu swoje znaczenie. Różni się bardzo od tego rodzaju ruchu, z jakim mamy do czynienia w tradycji europejskiej.

Nazywam się Hana Umeda i jestem w połowie Japonką. Podczas dwuletniego pobytu w Japonii uczyłam się tańca nihon buyo u mistrzyni Nishikawa Fukushino ze szkoły Nishikawa-ryu w Tokio. Występowałam w Tokio, w Warszawie i w Berlinie, od listopada będę prowadzić naukę tańca w Studiu Tańców Orientalnych i Flamenco NTF.

Continue Reading

WAYANG KULIT – JAWAJSKI TEATR CIENI

Czwartek, 5.11. WAYANG KULIT – JAWAJSKI TEATR CIENI
 spotkanie z Marią Szymańską absolwentką Muzykologii UW z cyklu Teatry Azji.


Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie
Galeria Azjatycka, ul. Freta 5, Warszawa
godz. 18.00, Wstęp Wolny

Wayang kulit to tradycyjny teatr lalkowy nazywany również teatrem cieni. Na Jawie istnieje od setek lat i do dziś cieszy się niesłabnącą popularnością zarówno wśród Indonezyjczyków, jak i turystów. O kierujących nim zasadach, występujących bohaterach, strukturze całonocnych przedstawień oraz funkcjach – nie tylko rozrywkowych, ale także magicznych opowie Maria Szymańska, absolwentka muzykologii i studentka etnologii UW. Prezentacji towarzyszyć będą fotografie oraz filmy z przedstawień.

Continue Reading

CHIŃSKI TEATR LALEK

Muzeum Azji i Pacyfiku zaprasza na kolejne spotkanie z cyklu "Teatry Azji".

Środa, 14.10. godz. 18.00
Galeria Azjatycka, ul. Freta 5, Warszawa

CHIŃSKI TEATR LALEK - spotkanie z dr Joanną Wasilewską (MAiP) wraz z oprowadzeniem po nowej wystawie "Wojownicy, piękności i demony - chiński teatr lalek".

Continue Reading

TEATR JAWAJSKI WAYANG ORANG SRIWEDARI

Środa 29 kwietnia, godz. 18.00
Galeria Azjatycka, ul. Freta 5, Wstęp Wolny

Trzecie spotkanie z cyklu "Teatry Azji". O jednym z ostatnich tradycyjnych teatrów działających na Jawie opowie Maria Szymańska, studentka muzykologii i etnologii UW. Spotkanie z cyklu Teatry Azji z prezentacją fotografii z badań terenowych w Indonezji.

Dodatkowo pokaz strojów teatralnych i premiera materiału filmowego z badań terenowych.

Wayang Orang - słowo wayang, określające na Jawie teatr odnosi się do przodków, bogów, duchów oraz cieni. Słowo orang w języku indonezyjskim znaczy człowiek. Wayang Orang jest więc teatrem aktorskim wzorowanym na teatrze cieni (wayang kulit). Początki Wayang Orang upatrywane są przez badaczy już w IX-X w. jednak jego renesans i wykrystalizowanie się obecnie istniejącej formy nastąpiło w wieku XVIII. Teatr ten był początkowo sztuką wykonywaną jedynie na dworach sułtanów Środkowej Jawy. Jako rozrywka dla szerszej publiczności zaistniał dopiero na początku XIX wieku. Teatrowi Wayang Orang towarzyszy muzyka wykonywana na gamelanie – tradycyjnych instrumentach jawajskich. Aktorzy są jednocześnie tancerzami i śpiewakami, muszą znać trudną sztukę improwizowanego dialogu oraz ściśle określone zasady charakteryzacji. Treść przedstawień oparta jest na eposach Mahabharacie i Ramayannie.



Maria Szymańska jest studentką etnologii i muzykologii UW. W ramach programu stypendialnego „Darmasiswa” Rządu Republiki Indonezji w roku akademickim 2006/2007 studiowała na wydziałach tradycyjnego tańca i muzyki w Instytucie Sztuki Indonezyjskiej (Institut Seni Indonesia) w Surakarcie na Jawie Środkowej. Od 2005 roku jest członkiem Warszawskiej Grupy Gamelanowej – jedynego w Polsce zespołu wykonującego tradycyjną muzykę jawajską na instrumentach sprowadzonych z Indonezji. Występuje także jako tancerka wykonując tradycyjne tańce z Jawy oraz Bali.W 2008 roku prowadziła w Indonezji badania nad teatrem aktorskim Wayang Orang Sriwedari, któremu poświęcona jest jej powstająca obecnie praca magisterska.

Continue Reading

TRADYCYJNA OPERA PEKIŃSKA

PIĄTEK 3.04. Galeria Azjatycka, ul. Freta 5, godz. 18.00 Wstęp bezpłatny

Zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu Teatry Azji. O Tradycyjnej Operze Pekińskiej opowie mgr Maurycy Gawarski, który przedstawi najważniejsze kwestie związane z tradycją opery pekińskiej, jej estetyką oraz symboliką. Prelekcji towarzyszyć będzie pokaz unikalnych zdjęć aktorów opery pekińskiej, wykonanych przez prelegenta na scenie i za kulisami pekińskich teatrów, oraz zaprezentowane zostaną elementy chińskiego kostiumu teatralnego – „smocza szata”, buty na koturnie, buty na miękkiej podeszwie, sztuczne brody, bicz koński.

Tradycyjna opera pekińska jest obecnie najpopularniejszym gatunkiem tradycyjnego teatru w Chinach. Powstała na przełomie XVIII i XIX wieku z połączenia najlepszych elementów istniejących ówcześnie stylów teatralnych, stąd uznawana jest za symbol narodowej sztuki scenicznej. Jest rodzajem synkretycznej sztuki widowiskowej, łączącej w sobie tradycyjną chińską muzykę, śpiew, recytację, poezję, stylizowany ruch sceniczny, taniec, żonglerkę, akrobacje oraz kunszt wojowania.


mgr Maurycy Gawarski jest absolwentem sinologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pod kierunkiem dr hab. Lidii Kasarełło, profesor UW, napisał i obronił pierwszą w polskiej literaturze sinologicznej pracę szczegółowo omawiającą zagadnienie postaci scenicznej w tradycyjnej operze pekińskiej. Jest także absolwentem Akademii Chińskiego Teatru Tradycyjnego –uczelni w Pekinie, specjalizującej się w kształceniu adeptów tradycyjnej opery pekińskiej.

Continue Reading

Japonski Teatr No prezentacja shimai (tańców) w wykonaniu Jakuba Karpoluka

Pierwszy film pokazujący tańce (shimai) w wykonaniu Jakuba Karpoluka podczas prelekcji na temat Japońskiego Teatru No. Spotkanie odbyło się 19.03.2009 w Galerii Azjatyckiej na ul. Freta 5.



ZAPRASZAMY NA KOLEJNE SPOTKANIA Z CYKLU TEATRY AZJI:

Piątek, 3.04. godz. 18.00 TRADYCYJNA OPERA PEKIŃSKA - o najpopularniejszym obecnie gatunku klasycznego teatru chińskiego opowie Maurycy Gawarski, absolwent sinologii UW i Akademii Tradycyjnego Teatru Chińskiego w Pekinie. Spotkanie z cyklu Teatry Azji z pokazem zdjęć, filmów oraz rekwizytów teatralnych.WSTĘP BEZPŁATNY

Środa, 29.04. godz. 18.00 TEATR JAWAJSKI WAYANG ORANG SRIWEDARI - o jednym z ostatnich tradycyjnych teatrów działających na Jawie opowie Maria Szymańska, studentka muzykologii i etnologii UW. Spotkanie z cyklu Teatry Azji z prezentacją filmów i fotografii z badań terenowych w Indonezji. WSTĘP BEZPŁATNY

Continue Reading

Nowy Cykl "Teatry Azji"

Zapraszamy wszystkich serdecznie na nowy cykl "Teatry Azji". Pierwsze spotkanie "JAPOŃSKI TEATR NŌ" odbędzie się 19 marca.Wstęp wolny.

JAPOŃSKI TEATR NŌ o jednej z klasycznych, japońskich tradycji widowiskowych opowie Jakub Karpoluk, doktorant PAN. Spotkanie połączone z pokazem filmów dokumentalnych Nōgakushi (Mistrz sztuki nō) w reżyserii Tanaki Chiseko, fragmentów nagrań sztuki Dōjōji (Świątynia Dōjōji) w wykonaniu szkoły Kanze, sztuki Tsuru (Żuraw) w wykonaniu szkoły Kita oraz materiały autora prezentacji (kostium, wachlarze, yōkyoku- partytury dramatów, zdjęcia).

Dodatkowo prezentacja shimai (tańców) w wykonniu autora prezentacji oraz nagrań ze spektakli klubu aktorów amatorów nō z Uniwersytetu Waseda- Waseda Kitakai.




Nō (umiejętność, talent, sztuka), jeden z trzech (obok bunraku i kabuki) gatunków japońskiego teatru klasycznego. Jest to teatr poetycki i muzyczny. Jego korzeniami są wcześniejsze formy widowiskowe chińskie i japońskie, sakralne i świeckie, m.in.: dengaku, sarugaku, ennen.



Jakub Karpoluk. Absolwent Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Student IV roku studium doktoranckiego Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Zajmuje się kinem i teatrem japońskim.
Stypendysta The Japan Foundation i IS PAN. W roku akademickim 2007/2008 odbył roczny staż naukowy na Uniwersytecie Waseda, w Tokio, pod opieką prof. Komatsu Hiroshiego.



Aktor amator teatru nō. Członek stowarzyszenia Waseda Kitakai. Występował w amatorskich spektaklach na scenie tokijskiego teatru nō Kita ryū im. Kita Roppeity XIV oraz na scenie akademickiej Uniwersytetu Waseda. Uczeń aktorów shite Kita ryū Satō Akio i Satō Hiroyasu.

Opublikował, m.in.: Początki kina w Japonii, w: Japonia okresu Meiji. Od Tradycji ku nowoczesności, red. Beata Kubiak Ho-Chi, Nozomi, Warszawa 2006 oraz Kabuki, przesrzeń pustki oraz obrazy przestrzeni liminalnej w filmach Matsumoto Toshio, w: Czas przestrzeni, red. Krystyna Wilkoszewska, Universitas, Kraków 2009.

Continue Reading