czwartek, 20 maja 2010

JAPOŃSKI TEATR LALEK BUNRAKU - MAGIA DOSKONAŁOŚCI I TRADYCJI

Sobota, 29.05.2012  godz.18.00 JAPOŃSKI TEATR LALEK BUNRAKU - MAGIA DOSKONAŁOŚCI I TRADYCJI - spotkanie z dr. Waldemarem Wolańskim, reżyserem i dramaturgiem, dyrektorem teatru Arlekin w Łodzi, który zaprezentuje wykonane tam repliki lalek bunraku oraz oryginalne głowy lalek z teatru Awaji w Japonii - wraz z pokazem animacji. Cykl http://teatryazji.blogspot.com/ Organizacja Tomasz Madej MAiP. Wstęp 12 zł, dzieci 6 zł.



Waldemar Wolański - reżyser, dramaturg, pedagog. Od 1992 r dyrektor teatru lalek Arlekin w Łodzi. Prezes, a obecnie wiceprezes jedynej organizacji lalkarskiej w Polsce - POLUNIMA. Swoje prace magisterską i doktorską poświęcił właśnie teatrowibunraku: szczegółowej budowie lalki, a także recepcji tego teatru w Polsce. Jeden z nielicznych specjalistów w Polsce od typologii i konstrukcji lalek bunraku.
 
     Japoński teatr bunraku zawdzięcza swą sławę perfekcyjnej animacji, silnej ekspresji i plastycznemu pięknu. Jest jedną z najbardziej wyrafinowanych form lalkarstwa. Pierwotnie, od XVI wieku, nosił nazwę jōruri, zaś obecna nazwa pochodzi od jednego z XVIII-wiecznych zespołów teatralnych.
     Lalki bunraku mają około metra wysokości i niezwykle precyzyjną konstrukcję. Do animacji każdej z nich potrzeba aż trzech aktorów. Mistrz animuje głowę i prawą rękę, pierwszy pomocnik - rękę lewą, a drugi - nogi. Wszyscy oni pojawiają się na scenie wraz z lalką, czarno ubrani, pomocnicy z zakrytymi twarzami; w rezultacie „znikają” z pola widzenia, ustępując miejsca barwnej i jasnej lalce. Dzięki długoletniemu treningowi i dyscyplinie animatorzy osiągają niezwykłą synchronizację ruchów, dzięki której lalka wydaje się żyć. Ruchy zwane furi naśladują czynności ludzkie, nawet tak precyzyjne jak pisanie czy szycie; kata to stylizowane gesty, podkreślające piękno ruchu. Lalkarze pozostają niemi, całe libretto wyśpiewuje kantor przy akompaniamencie muzyka grającego na shamisenie i ewentualnie bębnów.
     Repertuar sztuk jest w większości wspólny z aktorskim teatrem kabuki. Są to więc dramaty historyczne o pełnej napięcia akcji, obfitującej w wątki miłosne, motywy wierności i zdrady, walki i intrygi.  

wtorek, 2 marca 2010

JAPOŃSKI TEATR TAKARAZUKA

 JAPOŃSKI TEATR TAKARAZUKA – spotkanie z  Moniką Lecińską-Ruchniewicz z cyklu Teatry Azji. Prowadzenie Tomasz Madej; http://teatryazji.blogspot.com

Data: 20.03.2010 (sobota) godz.18.00
Miejsce: Galeria Azjatycka (Muzeum Azji i Pacyfiku), Freta 5, Warszawa,
WSTĘP WOLNY

Wykład połączony z pokazem audiowizualnym oraz prezentacją materiałów związanych z Takarazuką z kolekcji własnej prelegentki.



TEATR TAKARAZUKA (宝塚歌劇・TAKARAZUKA REVUE) - działająca od 1914 roku, obecnie najpopularniejsza, japońska rewia żeńska. Nietuzinkowy współczesny japoński teatr rozrywki czerpiący inspiracje zarówno z teatru japońskiego jak i zachodniego. Takarazuka łączy w sobie elementy zarówno operetki, musicalu, rewii jak i teatru klasycznego. Spektakle wystawiane w dwóch głównych siedzibach zespołu (w Takarazuce obok Osaki oraz w Tokio) przyciągają do tego niezwykłego "Świata Marzeń" do 10.000 widzów dziennie.


Monika Lecińska Ruchniewicz - doktorantka Neofilologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Badaniami nad Takarazuką zajmuje się od ponad siedmiu lat. W 2007 roku obroniła pracę magisterską poświęconą temu niezwykłemu japońskiemu teatrowi rozrywki. Obecnie kontynuuje badania i pracuje nad doktoratem skupiającym się na specyfice dramatu teatru Takarazuka.

czwartek, 25 lutego 2010

KOREAŃSKI TEATR P'ANSORI - WIDOWISKO JEDNEGO AKTORA


Muzeum Azji i Pacyfiku zaprasza na spotkanie z koreanistką dr Ewą Rynarzewską z cyklu Teatry Azji; http://teatryazji.blogspot.com.

KOREAŃSKI TEATR P'ANSORI - WIDOWISKO JEDNEGO AKTORA
Niedziela, 28.02., godz. 16.00
Miejsce: Galeria Azjatycka, Freta 5, Warszawa
Wstęp Wolny



Dr Ewa Rynarzewska - koreanistka  i tłumaczka literatury koreańskiej.

   Wielokrotna  stypendystka Fundacji Koreańskiej (Korea Foundation, Foundation of  Korean Art and Literature, Ministerstwa Edukacji Republiki Południowej).  Od 2002 roku związana z Zakładem Japonistyki i Koreanistyki Uniwersytetu  Warszawskiego. Specjalizuje się we współczesnej i klasycznej literaturze  koreańskiej, szczególnie w dziedzinie tradycyjnych widowisk dawnej  Korei i współczesnego dramatu południowokoreańskiego. Zajmuje się  również badaniami tradycyjnej kultury i estetyki koreańskiej. W latach  1999-2001 pobierała nauki tradycyjnego tańca koreańskiego w Seoulu  pod kierunkiem prof. Kim Mae-ja (Changmu Dance Company) i prof. Song  Mi-suk, występując z zespołem Changmu (10.1999; 9.2000) oraz w Instytucie  Techniki i Sztuki Japońskiej Manga (5.2000). Od lipca do października  2002 przeszła w Korei kurs tradycyjnej muzyki ludowej Samulnori,  prowadząc następnie dla studentów warszawskiej Koreanistyki zajęcia  nauki gry na bębnie changgo oraz inicjując powstanie polskiego zespołu Samulnori-Meari.  Autorka przekładów współczesnych dramatów południowokoreańskich  twórców, m.in. Lee Kang-baeka (Lee Kang-baek. Dramaty, Warszawa  1998), O T’ae-sǒka (Teatr O T’ae-sǒka, Warszawa 2004) i  Ch’oe In-huna (Mit we współczesnym dramacie koreańskim. Twórczość  Ch’oe In-huna, Warszawa 2004), a także współczesnej powieści  koreańskiej Smak języka Jo Kyung-ran (Wydawnictwo Łyński  Kamień, Warszawa 2009). W swoim dorobku ma wiele artykułów, poświęconych  literaturze koreańskiej, opublikowanych w cyklu Historia literatury  światowej (Wydawnictwo SMS, Bochnia-Kraków), zjawiskom współczesnego  teatru południowokoreańskiego („Teatr” 3/2007, 2/2008; „Dialog”  4/2008, 5/2008), a także fundamentalnym koncepcjom estetyczno-filozoficznym,  jak han („poczucie tragicznego niespełnienia”) („Azja-Pacyfik”,  10/2007) oraz shinmyǒng („szaleńczej, graniczącej z ekstazą  radości”) (w: Codes and Rituals of Emotions in Asian and African  Cultures, (ed. by Nina Pawlak), Dom Wydawniczy ELIPSA, Warszawa  2009). Obecnie przygotowuje książkę na temat rozwoju współczesnego  dramatu i teatru koreańskiego. 



czwartek, 10 grudnia 2009

BUTO - MIĘDZY TEATREM A TAŃCEM

Muzeum Azji i Pacyfiku zaprasza na spotkanie z Julią Hoczyk
BUTO - MIĘDZY TEATREM A TAŃCEM

Data: 12.01.2010, godz. 18.00 WSTĘP WOLNY

Miejsce: Galeria Azjatycka, ul. Freta 5, Warszawa

O specyfice formy buto, sytuującej się na pograniczu tańca i teatru oraz na przecięciu sztuk performatywnych rodzimej Japonii, a także Europy i Stanów Zjednoczonych opowie teatrolożka Julia Hoczyk.

Wykład uzupełniony fragmantami filmowymi i pokazem slajdów.

Julia Hoczyk - teatrolożka,  krytyczka  i badaczka tańca oraz teatru. Redaktorka "Sceny" i sieciowego miesięcznika "Kultura Enter".





niedziela, 29 listopada 2009

Przeżyjmy to jeszcze raz...

Zdjęcia z pokazu Hany Umeda podczas spotkania NIHON BUYO - KLASYCZNY TANIEC JAPOŃSKI W TEATRZE KABUKI. Środa, 18.11. godz.18.00, Galeria Azjatycka, Freta 5 w Warszawie. Podziękowania dla Magdaleny Sitek za piękne zdjęcia.


poniedziałek, 16 listopada 2009

NIHON BUYO - KLASYCZNY TANIEC JAPOŃSKI W TEATRZE KABUKI


Środa, 18.11. godz.18.00
Wstęp Wolny, 
Galeria Azjatycka, Freta 5

NIHON BUYO - KLASYCZNY TANIEC JAPOŃSKI W TEATRZE KABUKI - spotkanie z Haną Umeda, tancerką i studentką w Instytucie Kultury Polskiej.

Spotkanie połączone z pokazem tańca.


Buyō to taniec japoński, liczący sobie 400 lat tradycji, ściśle związany z teatrem kabuki. Taniec ten, w przeciwieństwie do teatru nō czy ludowych tańców bon odori, nie musi być elementem uroczystości religijnych (choć nierzadko czerpie fabułę z shintoistycznego mitu), ale może być zarówno widowiskiem scenicznym, jak i kameralnym - wykonywanym jest przez gejsze.

Nihon buyō jest niezwykle eleganckim i dystyngowanym tańcem, w ruchach oszczędnym, podczas którego energia tancerki (lub tancerza) kumulowana jest wewnątrz ciała i stopniowo uwalniana na zewnątrz. Jest to taniec fabularny, opowiadający konkretną historię, a każdy gest ma tu swoje znaczenie. Różni się bardzo od tego rodzaju ruchu, z jakim mamy do czynienia w tradycji europejskiej.




Nazywam się Hana Umeda i jestem w połowie Japonką. Podczas dwuletniego pobytu w Japonii uczyłam się tańca nihon buyo u mistrzyni Nishikawa Fukushino ze szkoły Nishikawa-ryu w Tokio. Występowałam w Tokio, w Warszawie i w Berlinie, od listopada będę prowadzić naukę tańca w Studiu Tańców Orientalnych i Flamenco NTF.

poniedziałek, 19 października 2009

WAYANG KULIT – JAWAJSKI TEATR CIENI

Czwartek, 5.11. WAYANG KULIT – JAWAJSKI TEATR CIENI
 spotkanie z Marią Szymańską absolwentką Muzykologii UW z cyklu Teatry Azji.


Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie
Galeria Azjatycka, ul. Freta 5, Warszawa
godz. 18.00, Wstęp Wolny


Wayang kulit to tradycyjny teatr lalkowy nazywany również teatrem cieni. Na Jawie istnieje od setek lat i do dziś cieszy się niesłabnącą popularnością zarówno wśród Indonezyjczyków, jak i turystów. O kierujących nim zasadach, występujących bohaterach, strukturze całonocnych przedstawień oraz funkcjach – nie tylko rozrywkowych, ale także magicznych opowie Maria Szymańska, absolwentka muzykologii i studentka etnologii UW. Prezentacji towarzyszyć będą fotografie oraz filmy z przedstawień.